25 november 2012...

Schoolzaken RFIS

Deze week hadden we een jong wild katje op school. Ik trof het wel: net op het moment van de foto rechts liep het een en ander geelbruim goedje dun over mijn overhemd.

Deze week stond overigens in het teken van de Amerikaanse "Thanksgiving" dag, dank aan God voor Zijn genade dag aan dag bewezen!

De leerlingen maakten klassikaal een dankbetuiging die ze in de aula presenteerden.

Links het aanleggen van verband....

Rechts nog eens mijn collega Jacob bij een koffieboom naast onze kantine. Ik zal wel eens meer over hen schrijven, want hij is een bevlogen man. Hij wil zich inzetten voor onderwijs aan minder begaafde Kameroense kinderen, die nu meestal thuis worden gehouden omdat hun familie zich voor hen schaamt.

Het ontbreekt hem echter aan financiele middelen om zich verder te bekwamen in die richting. Wie heeft er een goed idee om deze man verder te laten studeren en onderwijs voor dit soort kinderen te gaan opzetten?

Daarnaast geeft hij voorlichting op scholen samen met zijn vrouw, geheel op eigen initiatief en kosten, om de kinderen te waarschuwen voor sexueel overdraagbare ziekten en met name voor Aids dat hier een groot probleem is!

Oppasmoeder?

En paar weken geleden schreef Sinco dat ik mijn baantje als “oppasmoeder” weer had opgepakt.
Ik had zijn tekst niet op tijd doorgelezen en kreeg een paar reacties n.a.v. deze opmerking, die mij verbaasde. Ik ben helemaal geen oppasmoeder, dacht ik.
Intussen heb ik het goed gelezen, maar wil het toch even rechttrekken. Als je zou zeggen “pleinwacht” zou dat duidelijker aangeven wat ik af en toe ben.
Om de leerkrachten van de kleine lagere school op ons terrein een ontspannen halfuurtje te gunnen had ik aangeboden om in plaats van één van hen tijdens de lunchpauze toezi cht te houden op de kinderen, die dan de eerste 10 minuten hun lunch moeten opeten en daarna mogen spelen. Ik doe dat op maandag en vrijdag van 12 tot half 1. De overge dagen zijn er ouders als vrijwilligers die dat op zich nemen. Dit is beslist geen zware of vermoeiende taak, het zijn een stuk of 12 zeer brave kinderen tussen de 7 en 12 jaar die heel leuk met elkaar spelen. Ik kijk dan toe en af en toe heb ik een gezellig onderonsje met een schattig meisje van 7. Dan vraagt  ze b.v. “Wat is je lievelingsvlees?” Als ik dan vervolgens aan haar vraag wat haar lievelingsvlees is, dan weet ze dat eigenlijk niet. Heel grappig vind ik dat, want ik zou verwachten dat je een vraag stelt, over iets wat voor jezelf belangrijk is.

Nederlandse les

Op dinsdagmiddag komt Jurian. Hij is de 12 jarige zoon van een Nederlands gezin dat hier ook werkt. Hij volgt het Engelstalig onderwijs op de lagere school waar ik dus oppas. Maar om zijn Nederlands bij te houden volgt hij ook lessen van  een organisatie die onderwijs verzorgt voorNederlandse kinderen die in het buitenland wonen. Zijn moeder had gevraagd of wij hem daarbij zouden willen helpen. En zo zorg ik ervoor dat hij goed weet wanneer je een d of dt moet schrijven, wat een onderwerp, gezegde en lijdend voorwerp is, enz. Overigens leert hij dezelfde dinge nook op zijn school in het Engels. Nou ja, niet van die d en die dt natuurlijk! Ha ha, daar hebben ze heel andere problemen zoals live en life. Het kost mij meestal een paar uur om het voor te bereiden, ik geef ook huiswerk op en als hij dan komt, bespreken we eerst zijn huiswerk, dan oefenen we nog wat dingen en bespreken het nieuwe huiswerk. Ik heb er veel schik in en hij doet lekker zijn best. Hij is erg pienter dus ik moet  wat sneller door de stof heen denk ik!

Rechts Jurian (ditmaal met zijn Sinterklaasgedicht dat hij overigens voortreffelijk voorlas!)

Naailes

Ja hoor, ze hebben me weten te vinden. Ik heb het bewust niet voor me uitgebazuind, maar dat naaien één van mijn specialiteiten is, is ook hier doorgedrongen. Overigens heb ik zelf nog niets dan  alleen wat vitrages voor onszelf genaaid. Maar de zus van Jurian wilde graag wat professionele hulp bij het naaien van een feestjurk voor zichzelf. Ze zit op een zangkoor en rond de kerst hebben zee en optreden. Alle meisjes hebben een lap van dezelfde stof gekregen en mogen hun eigen model er van (laten) maken. De meesten zullen het ook laten maken. Bijna “op elke hoek van elke straat” vind je wel een kleermaker of naaister. Voor een luttel bedrag zetten ze een kledingstuk op maat in elkaar.
Maar Martine wilde het zelf graag doen. Ze blijkt behalve muzikaal ook erg creatief te zijn. Ze “pakt de draad snel op!” En samen “weten we er een mouw aan te passen!”
Ik had twee nieuwe Naaipatronenbladen met zomermode uit Nederland meegenomen, omdat ik dacht dat ik misschien eens een jurkje of bloesje zou gaan maken.  Op een avond keek ik die bladen nog eens door, en vroeg me net af: waarom heb ik ze eigenlijk meegenomenn? Zoveel bijzonders voor mezelf zag ik er eigenlijk niet in. De volgende dag bracht ik ze naar Martine en waarempel vond zij ere en model ik dat ze graag wilde maken voor haar koorjurk. Ik weet eigenlijk niet hoe het had gemoeten als ik die bladen niet had, hoe zij zich dat had voorgesteld. Ik kan niet werken zonder patroon. Alleen het gekozen model had geen mouwen en die waren verplicht. Vandaar dat we er een mouwtje aan zullen passen. Intussen heeft ze 4 lessen gehad en ze doet het heel leuk!
En er is nog een vraag van ouders voor hun dochter, maar zij zijn Canadees, en ik weet de Engelse naaitermen niet, dus daar zie ik wat tegenop. Bovendien wonen zijn hier een eind vandaan.
Het Nederlandse gezin woont als het ware om de hoek bij ons.
Sinco had ook al voorgesteld dat ik op een middag tijdens de naailessen naar school kon gaan om daar te assisteren bij de naailes. Maar ook daarbij is de afstand een beetje een obstakel, maar vooral het tijdstip. Helaas ben ik levenslang gebonden aan mijn middagslaap. Maar ook hier vinden we vast wel een oplossing.

Sinterklaas kapoentje, gooi wat in mijn schoentje?

Vaak zien we een hele rij schoenen staan op een muurtje of in het gras. Dat doet me dan denken aan “schoentje zetten” voor Sinterklaas.
Maar nee, daarom staan ze niet klaar. In Kameroen, zo heb ik me laten vertellen, zijn schoenen heel belangrijk. Liepen we in PNG altijd op teenslippers of blote voeten, ook de bevolking, zelfs in de stad!, hier is het ondenkbaar. Ook al zijn de wegen en straatjes bijna onbegaanbaar vanwege alle hobbels en bobbels en ingetrapt afval, en zijn de meeste straten ongeplaveid, met het gevolg dat  ze altijd of stoffig of modderig zijn, schoen zullen ze dragen. En dan geen makkelijke schoenen met platte hakken of simpele sandalen? Nee de dames en meisjes zie je regelmatig op hoge hakken strompelen. Ja, sorry, je kunt het echt geen lopen noemen. De mannen dragen als ze netjes gekleed zijn, en dat zijn de meesten, keurige glimmende schoenen met sokken. De kinderen hebben ook altijd sokjes en schoentjes aan, zelf al voor ze kunnen lopen. Mannen en jongens dragen ook vaak sportschoenen.
En dus, omdat de wegen altijd smerig zijn, word ter veel aandacht geschonken aan het schoonmaken van de schoenen. En als ze dan lekker afgesopt zijn, worden ze in de zon te drogen gezet!

Kleding om door een ringetje te halen

Ook kleding is voor de meeste mensen hier erg belangrijk.
Ook al zijn ze nog zo arm, en leven ze in een bouwvallig hutje, de kleren zien er prachtig uit. Dat verbaast me keer op keer. De vrouwen dragen prachtige gekleurde, vaak lange jurken of pakjes.
De mannen dragen voor zover ik het nu gezien heb altijd lange broeken, kostuums , keurige pantalons, of een compleet pak van kleurige Afrkikaanse stof. En soms zie je mannen in een “jurk” met daaronder een pantalon of broek in de zelfde stof. Heel bijzonder. De jongens  dragen overwegend (nette jeans) en alleen kleine jongetjes zie je wel in korte broekjes. Jonge meisjes dragen meestal westerse kleding, helaas nogal uitdagend. Kleine meisjes zien er meestal schattig uit, vooral op zondag als ze naar de kerk gaan.
Zo heeft elk continent zijn eigen charme.

Hoort wie klopt daar kinderen…

Ja ook hier is Sinterklaas verschenen. Een beetje eerder dan bij jullie, maar dat is natuurlijk logisch, want je kunt tenslotte niet overal  tegelijk zijn, dat lukt zelfs Sinterklaas niet!
Er zijn met ons erbij hier 4 Nederlandse stellen, waarvan één met drie jonge kindertjes en één met drie oudere kinderen, waarvan de oudste overigens al in Nederland is achtergebleven i.v.m. doorstuderen. Het andere stel heeft (nog) geen kinderen, en werkten hier voor een kippenbedrijf en vertrekken binnenkort weer naar Nederland. We hadden lootjes getrokken en iedere volwassene (inclusief de grote kinderen natuurlijk) had een prachtige surprise en een subliem gedicht gemaakt. Er waren echte Hollandse pepernoten en de Sinterklaasmuziek ontbrak ook niet. We begonnen om een uur of 5 en onderbraken voor een maaltijd waar we ook allen een bijdrage hadden geleverd.  Het was bijzonder gezellig en leuk. De kindertjes zijn van het lieve en goedopgevoede soort, dus het was een genot om hen erbij te hebben. Ze kregen ook af en toe een cadeautje en waren overal heel  tevreden mee. Kortom het was zeer geslaagd!

Voor Roelie had Nelis een bijna echte naaimachine als surprise gemaakt. Geweldig knap.

Sinco kreeg een hele winkel - de winkel van Sinkel - met allerlei artikelen. In elk pakje zat een kleine verrassing met steeds hetzelfde zinnetje "Mispoes".

Maar in een doos van "Merci" zat echt iets: een mooie gedichtenbundel van Toon Tellegen. Precies waar we enorm blij mee zijn. We lezen graag stukjes van Toon Tellegen.

Tot volgende keer!

Ons post adres in Kameroen is:

www.rfis.org

*******